Kara-da-Kara

De jonge Japanse choreografe Azusa Takeuchi heeft zich de formule van Martha Graham toegeëigend en die als volgt luidt: “het lichaam liegt niet, en hoe ouder men wordt, hoe meer de tijd haar sporen na laat” en brengt “een werk over het bestaan van het lichaam” waarin ze de grondslag bevraagt van verscheidene filosofische stromingen die de ziel los van het lichaam zien. Om zich tot de ziel te wenden, en spoken op te roepen, maakt ze gebruik van een lichtinstallatie (Le chant du filament), ontworpen door Nicolas Villenave, waar 81 gloeilampen zorgen voor golfbewegingen rond haar lichaam dat zich soepel, en gewild onsamenhangend in de ruimte verplaatst. Sterrenhemel of een zee van vuurvliegjes, een bewegende ruimte, de installatie brengt een ritme teweeg in lijn met de bewegingen van de danseres die de muzikant Shinjiro Yamaguchi live op een fijngevoelige wijze herinterpreteert. Met de betekenis van de woorden “leeg” (“kara”), “lichaam” (“karada”) en “omdat” (“dakara”) geeft Azusa Takeuchi ons de sleutel naar een performance die de vorm aanneemt van een uitermate verzorgde meditatie, voorzien van een onuitputtelijke poëzie die stevig verankerd
is in de Japanse cultuur.