Ha ha ha

Na verschillende werken waarin ze haar surrealistisch universum in scène zet, laverend tussen poëzie en rock’n’roll, neemt Eugénie Rebetez niet langer genoegen met mensen (het publiek in dit geval) te doen lachen: ze onderzoekt wat lachen doet. Wat als lachen eerst en vooral communicatie was, vraagt ze zich af? Wat als het een taal was voordat het een mechanisme werd, wat als het door zijn vormen de veelheid van emoties uitdrukt die de lacher bewoont, in een spel van verstoppertje spelen vol tegenstrijdigheden. Solo op het podium ontdekt Tarek Halaby, acteur, danser en geluidsproducer, één voor één de emoties die hem bezitten en die zich zullen materialiseren in gekleurde voorwerpen om echte speelpartners te worden. Ondergedompeld in situaties die hem telkens veranderen, ontsnapt het personage van Ha ha ha uit een prozaïsche, onvolmaakte, verwarrende en frustrerende wereld, dromend van iets anders, lichter, onverwachter, maar ook wonderlijker. Als een brug tussen werkelijkheid en verbeelding is de lach als een deur die opent naar een “toekomst”, een deur waardoor toeschouwers, jong en oud, kunnen binnengaan.