Closing Party (arrivederci e grazie)

Na Happy Hour en El Pueblo Unido Jamás Será Vencido, sluiten kompanen Mauro Paccagnella en Alessandro Bernardeschi hun Trilogie van het geheugen, oftewel de Trilogie der vijftigers, af met Closing Party.
Einde, tot stilstand komen, verwezenlijking, misschien een mogelijk nieuw begin. In
een polysemie van een “slotfeest” komen personages en vertolkers samen, met het volle gewicht en de lichtheid van hetgeen deze tandem over de jaren heen heeft opgebouwd. Uitdiepen van de hun zo dierbare thema’s: “het verstrijken van de tijd, lichamen die veranderen, de dood dus – kunst gaat vaak over de dood, de enige zekerheid die het leven heeft uitgevonden, zegt Cioran. Maar de dans, ook, […] een afscheidswals, een rit op de draaimolen”, aldus Alessandro. Bach, Velvet Underground, Proust, de Middellandse Zee, opkomend fascisme, migratie, Netflix, en nog vele, vele anderen passeren de revue. Herinneringen om te koesteren, collectief geheugen, politiek bewustzijn: hun ding, op en top.